بازگشت
ومـــــن بهــــــار را دوســـــت میدارم...
تا بــــــش تا بــــــش

 

و من بهاررا دوست میدارم که پستیها و بلندیها راعادلانه زیبائی میبخشد ...

بهار را دوست میدارم که تنهُ عریان درختانرا با برگ و شگوفه میپوشاند و با بلند همتی چادرزرین برسر دختر دنیا میاندازد.

بهار را دوست میدارم که دست نوازش بر سر و روی طبیعت میکشد و پیگر بیجان و بیحالش را جان و حال دیگر میبخشد...

بهار را دوست میدارم که کوه را ابهت وغرور میبخشد و بر سینهُ دشت و دمن سبزه و لاله مینشاند.

و من بهاررا دوست میدارم که فصل زیبا ئیها و طراوتهاست فصلیکه آغاز گر یک سا ل دیگر است... یکسال مملو ازامیدها، آرزوها وحوادث...

ومن بهار را دوست میدارم که عروس فصلهاست... که گل سر سبد سا ل است...

و من بهار را دوست میدارم که درآن بر پهنهُ دشتها در جوار کاریز ها و چشمه ها غژدیها برپا میگردند... صدای طولهُ چوپان بچهُ  رمه چران، با صدای زنگ شتران یاغی و مست... با نوای بهم خوردن سکه های امیل کوچی دخترانیکه بقصد آوردن آب ، راهی چشمه و کاریز میشوند، در حالیکه پاهای برهنهُ شان را سبزه ها و دامنهای درازشانرا لاله های وحشی میبوسند، طوری با هم میآمیزند که هیچ نغمهُ به زیبائی، رسائی و استادی آن نرسد.                                                    

بخاطر میآورم بهارانیرا که هنوز کودک بودم و کوچک و از بهار و خزان چیزی نمیدانستم..  لحظاتیرا بخاطر میآورم که پدرمصروف ایجاد یک باغ بود و از" درخت و نهال" حرف میزد تا با داشتن آن موجودیت بهار را بیشتر احساس نماید... تا توانسته باشد در ایام پیری  بر تنهُ آنها تکیه زده از سایهَ آن لذت بردواز ثمر آن بهره گیرد                                            

 وی میگفت: توهم یکی از نهالهای باغ هستی منی وزمانیهم در سایهُ تو خواهم نشست و بر تنه ات تکیه خواهم زد.در حالیکه من معنی اینحرفها رانمیتوانستم بفهمم...                                                                                                          

پدر با همه مهربانیهایش شخص سخت گیری بود که اولاد هایش با کوچکترین بی مبالاتی میتوانستند، بشدت مورد توبیخ قرار گیرند... مدتهاست او دیگر در میان ما نیست و دلم حتی برای لحظاتی تنگ گردیده است که با عصابانیت جزایم میداد. چون هرجزاُ درسی بود برای گذشت مصئون از معبرپر خم و پیچ زندکی.

امشب میخواهم اورا بیاد بیاورم...اورا و آرزوهای نیکش رابخاطر داشتن اولاد صالح و  نیک سرشت و داشتن یک باغ سر سبز و پر ثمرتا در محدودهَ آن وجود بهار رابیشتر احساس نماید...

پدر!بزودی بهاردیگری از راه میرسد..هم اکنون از مزارت سبزه و لاله سر بر آورده است... کاش میتوانستی گذری به باغی کنی که خود بنیادش کرده بودی...در انرا میگشودی، برعصایت تکیه داده و به نطارهُ نهالهای ضعیفیکه اکنون دیگر به درختان تنومند و برومندی مبدل گردیده اند و هر شاخهُ آن شاخه های دیگر داردو بر هر شاخهُ ان هزاران شگوفه نشسته اند. بنشینی                                                                                                                                                   .

پدر!تو مطمئناُ میتوانستی بر تنهُ هریکی از آنها تکیه داده احساس آرامش و آسایش نمائی و شکرانگی خداوند را بخاطر تحقق آرزو ها یت اداُ نمائی.

کاش میتوانستی این شگوهمندی را ببینی ولی چون چنین جیزی میسر نیست، بگذارروحت راحت باشدچون در باغت هیچ درخت خشکیده... هیچ شاخهُ کرم زده هیچ میوهُ پوچ و هیچ بتهُ هرزه وجود ندارد.تو که همین را میخواستی؟                   

مادردرحالیکه دردوریت سخت احساس تنهائی میکند... وجودش ضعیف و قامتش در زیر بار سنگین زندگی خمیده است ورد پای روزگاربطور محسوسی چهره اش را ابهت و عظمت بیشتر بخشیده است.                                                          

پدر! اگر بهاربیاید، بر سرمرقدت خواهم آمد تا گرد لوحهُ مزارت را پاک نمایم ... تا دسته گلی بر پاهایت گذارم...تا بخاطر آرامش روحت دوعاُ نمایم... تا پیام مادرمرا که دیگروجود نا توانشرا یاری آن نیست تا به مزارت بیاید، برایت برسانم... مادر میگوید:"چون جمعه شب شودبخاطر آرامش روحت دوعاُ کنم ... چون عیدقربان بیاید ، فرزندت را بخانهَ خداوند بفسرتم تا برایت ادای حج نماید و چون نوروز شود نزر خواهم کرد...خیلی دلم میخواهد پیاده به مزارت بیایم تا سزاوار ثواب بیشترگردم.اما من دیگر آن کسی نیستم که میشناختی...توانم به تحلیل رفته ودرراه رفتن بعوض آنکه بر بازوی تو تکیه نمایم، ازعصاَ کمک میجویم... همه چیز بزودی و سادگی گذست...  زود تر از آنکه تصورش را میکردم..دیگر بخاطر اولادها تشویش ندارم چون هر کدام خود پدر و مادر گردیده اند...دیکر فرصت ان رسیده است تا بسوی تو بیایم و از تنهائی بیرونت بیاورم."                                                                                                                                                  

پدر! فرداُ نوروز است....من بهار فرداُ و بهاران دیگری خواهم داشت...آری من بهاررا دارم... ولی دیر است که دیگر ترا ندارم...                                                                                                                            

و من بهار را دوست میدارم ... برای چه؟ نمیدانم... شاید بخاطر جوان مردییش... شاید بخاطر سخاوتمندی و عیا ربودنش...  نمی دانم... ولی آنچه میدانم اینست که:

 

 من بهار را دوست میدارم چون ترا دارم... چون شمارا دارم...

آری...و من بهار را دوست میدارم...

 

29.12.1383

 


April 25th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
مسايل اجتماعي